De Kracht van Gan Cao

Het Zoete Gras dat een Dorp Genas

Niet zo lang geleden, in een klein dorp waar mensen nog geloofden in de oude manieren, werd een plattelandsdokter naar een ander dorp geroepen. Hij pakte zijn tas en vertrok stilletjes, denkend dat hij over een paar dagen terug zou zijn — niet wetende dat in zijn afwezigheid ziekte als een wind door het dorp zou waaien.

Met haar man weg, stond de vrouw van de dokter alleen tegenover de bezorgde klopjes op de deur. Eén voor één kwamen de buren hulp zoeken — met pijn in de buik, kriebel in de keel, vermoeide ogen van de koorts en zorgen.

Ze was geen genezer. Niet officieel.
Maar ze had haar man jarenlang gadegeslagen.
Ze kende het zachte geritsel van kruiden, de geur van bladeren boven dampend water, de manier waarop mensen ontspanden zodra ze zich verzorgd voelden.

Er was een soort droog gras dat ze gebruikten als brandhout. Het smaakte zoet. Onschadelijk.
Dus verzamelde ze het, bond het in kleine bundeltjes, en als mensen langskwamen, gaf ze het hen — met rustige handen en kalme ogen.

“Mijn man heeft dit achtergelaten,” zei ze.
“Hij zei dat het alle ziekten kan genezen. Kook het. Drink de vloeistof langzaam op. Het zal helpen.”

De mensen bedankten haar. Sommigen wilden betalen. Ze glimlachte en wuifde het weg. “Later,” zei ze, “word eerst maar beter.”

En op de een of andere manier, genazen ze.

Toen de dokter thuiskwam, werd hij begroet door mensen die hem geld wilden geven en diep voor hem bogen.

“Dank u voor het medicijn,” zeiden ze.
Hij knipperde met zijn ogen, verward. “Welk medicijn?”

Pas toen zijn vrouw hem het hele verhaal vertelde, begreep hij het: het gras dat zij hen had gegeven — het gras dat ze normaal verbrandden om zich te verwarmen — had een heel dorp genezen.

Hij twijfelde. Maar toen hij elk huis bezocht, naar hun klachten luisterde, hun polsen voelde, ontdekte hij de waarheid: het hoesten was gestild, de koorts gezakt, de wonden geheeld. Allemaal door dat zoete, droge gras.

Hij bestudeerde het dieper, en ontdekte dat het niet zomaar een onschuldig kruid was. Het versterkte de qi, kalmeerde het midden, koelde het vuur en verwijderde gifstoffen. Wat hij eerst als niets zag, bleek iets bijzonders te zijn.

Later gaven mensen het een naam: gần cão, ofwel zoet gras.

Maar ik denk dat wat hen echt genas, niet alleen het kruid was.
Het was de vriendelijkheid waarmee het werd gegeven.
Het geloof dat iets — al was het klein — kon helpen.
De manier waarop zorg, zelfs in de eenvoudigste vorm, wortel kan schieten en uitgroeien tot genezing.