Anorexia, boulimia, darmgevoeligheid en controle: een Ren Mai-perspectief

Anorexia, boulimia, darmgevoeligheid en controle: een Ren Mai-perspectief

Er zijn wonden die niet op scans te zien zijn.
Ze leven in de klank van onze stem, de zachtheid (of spanning) van onze buik, in de manier waarop we kauwen — of niet.
Ze leven in hoeveel we kunnen toelaten — voedsel, aanraking, liefde.

De Ren Mai — de Zee van Yin, het Vaatvat van Ontvangst — bewaart de blauwdruk voor begrenzing, verbinding en het vermogen om zacht te worden in ons zijn.
Ze leert ons hoe we ons vol kunnen voelen op alle juiste plekken:
in het hart, in de baarmoeder, in de buik.

Maar wat gebeurt er als die zee nooit veilig voelde?
Als de wateren van vroege hechting onrustig, gefragmenteerd waren — of helemaal niet kwamen?

In de Chinese geneeskunde regelt de Ren Mai meer dan alleen vloeistoffen en yin.
Ze regelt verbondenheid.
De eerste blik. De eerste huid-op-huid.
Het zachte gewicht van een pasgeborene op de borst van de moeder — hartslag tegen hartslag — in een ritme dat fluistert:
je bent veilig, je bent geliefd, je wordt gedragen.

Maar wanneer dat moment wordt gemist — door trauma, medische ingrepen, emotionele afwezigheid of onverwerkte moederlijke rouw —
dan herinnert het lichaam zich dat.

En dus leert het kind zich aan te passen.
Niet voor comfort.
Maar om te overleven.

Het is niet ongewoon dat deze vroege afdrukken bepalen hoe we onszelf voeden — of dat juist niet doen.
Sommigen ontwikkelen een gecompliceerde relatie met voedsel, waarbij voeding wordt verward met binnendringen.
Anderen gebruiken controle over voedsel — restrictie, overgeven, rituelen — om een gevoel van begrenzing terug te winnen dat nooit werd voorgeleefd.

Anorexia. Boulimia. Voedselgevoeligheden.
Zelfs chronische spanning in de sluitspieren — de slokdarm, de anus — maken deel uit van ditzelfde somatische gedicht.
De Ren Mai spreekt zowel via spanning als via tederheid.

Ze zegt: Er ontbreekt iets. Ik moet vasthouden. Of ik moet loslaten.
Maar soms weet het lichaam niet hoe het één van beide moet doen.

Vanuit klassiek perspectief wordt de Ren Mai diep beïnvloed door de Chong Mai, onze voorouderlijke rivier, die de ruwe blauwdruk van het zelf aanbiedt.
Als de Chong wordt aangetast — door overgeërfd trauma, geboorteschok of verstoorde zwangerschap — dan moet de Ren het compenseren.
Het resultaat is vaak overcontrole of overgave.

Mensen worden ofwel te rigide, of te poreus.
Overmatig controlerend — met eten, met schema’s, met emoties.
Of juist overmatig meegaand — altijd proberen te behagen, om niet opnieuw verlaten te worden.

Het zenuwstelsel herinnert zich.
En zal er alles aan doen om het lichaam te beschermen tegen het opnieuw voelen van die oorspronkelijke breuk.

Voor een baby is scheiding van de moeder geen ongemak.
Het is levensbedreigend.
Het lichaam maakt geen onderscheid tussen het ontbreken van melk en het ontbreken van liefde.

Daarom kan liefde later in het leven als vergif voelen.
Daarom kan voedsel onveilig aanvoelen.
Daarom kan iemand hunkeren naar verbinding, maar er tegelijkertijd door afgestoten worden.

Dit is de roep van de Ren Mai:
“Maak me weer heel.”
“Laat me zien dat ik gevoed kan worden zonder overspoeld te raken.”
“Laat me ontvangen zonder te verdwijnen.”

De genezing hier gaat nooit over fixen.
Ze gaat over luisteren.
Naar de adem.
Naar de buik.
Naar de plekken die al lang voor taal leerden zich samen te trekken.

De Ren Mai vraagt niet om oplossingen.
Ze vraagt om aanwezigheid.

Deze artikel heeft zijn inspiratie opgedaan door 
Sohial Farzam International Lectures Acupunctuur